Miltos' stories

Άντε τώρα να βρεις την Ιθάκη…


Σήμερα η Ελλάδα βιώνει μια δύσκολη περίοδο και καλείται να ξεπεράσει την καταστροφική οικονομική κρίση. Ξέχασαν οι Έλληνες πώς να αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις νομίζετε; Οι Έλληνες του Ζορμπά ξεπερνούν δύσκολες καταστάσεις με γιορτές και χορούς. Πράγματι, και ο αληθινός Ζορμπάς φέρεται να άρχισε να χορεύει μετά το θάνατο του παιδιού του για να αντέξει την τεράστια απώλεια. Μήπως τελικά να πιαστούμε να χορέψουμε; Ξένοι με ξένους, νέοι με ηλικιωμένους, εχθροί με φίλους, αγόρια με κορίτσια;

Μα πως όμως να πιαστούμε που αν κοιτάξεις δίπλα σου δεν υπάρχει κανείς; Λείπουν όλοι  κι οι δρόμοι είναι άδειοι. Δεν υπάρχει ή μήπως έχουν φύγει όλοι για την Μύκονο; Γιατί ναι μεν κρίση αλλά αν έχω πέντε-δέκα δεκάρες να πάω να τις χαλάσω εκεί που θα πιάσουν τόπο. Όλα γύρω μας γκρεμίζονται. Ο Τρωικός Πόλεμος τελείωσε κι ενώ ο Οδυσσέας της ιστορίας μας ψάχνει την Ιθάκη όλα τον οδηγούν στην Μύκονο.Οι Σειρήνες βλέπετε και οι Δώδεκα θεοί παίξανε κι εδώ τα «βρώμικα» παιχνίδια τους.

Πώς να αγιάσεις που ακόμη και σήμερα που το ΣΔΟΕ (λέμε τώρα) ψάχνει κι αυτά που δεν υπάρχουν και οι λίστες δίνουν και παίρνουν κάποιοι βάζουν ως χριστουγεννιάτικο, πασχαλινό ή ακόμη και θερινό προορισμό κάποιο πολυτελές νησί του Αιγαίου και συγκεκριμένα τη Μύκονο; Όχι δεν έχω τίποτα με το νησί, ούτε έχω πάει ποτέ μου.  Έχω δει κι έχω ακούσει τόσα πολλά όμως που είναι σαν να έχω περπατήσει κι εγώ τα στενάκια της και να έχω φωτογραφηθεί με κάποιον celebrity. Ναι καλά διαβάσατε, έχουμε κι από αυτούς στην χώρα ετούτη.

Η Ιθάκη του Οδυσσέα με την Μύκονο του δήθεν celebrity Έλληνα έχουν πολλά κοινά αλλά και πολλές διαφορές. Πολλοί όμως σήμερα έχουν μπερδέψει προορισμούς κι έχουν χάσει τους χάρτες που θα τους οδηγήσουν εκεί που πραγματικά ξεκίνησαν να πάνε. Για κάποιους η Μύκονος θα παραμείνει η Ιθάκη τους και για κάποιους άλλους η Ιθάκη θα παραμείνει το νησί της Πηνελόπης και του Οδυσσέα. Μα για τους περισσότερους που χάνονται μέσα στη ροή των πραγμάτων και η πυξίδα τους είναι «πειραγμένη» σημασία δεν έχει το όνομα ούτε κι ο προορισμός, σημασία έχουν τα μέσα που θα τους οδηγήσουν στην εκπλήρωση του ταξιδιού τους… του ταξιδιού τους, που απλά έχει συνεπιβάτες, διασκέδαση και ουτοπία ενώ δεν συμπεριλαμβάνει ποτέ άφιξη…
 

Μίλτος Γήτας (10/11/2012)
 
 Για την Ελλάδα ρε γαμώτο, αλλά για ποια Ελλάδα;

                                                                                                                                  
Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγες μέρες και με βάρεσε δυνατά σα χαστούκι. Κατάλαβα ότι παλεύουμε για μια Ελλάδα που ίσως δεν θα ξανά-υπάρξει, για μια Ελλάδα που από ότι φαίνεται θα μείνει μια ανάμνηση. Όχι δε μ’ αρέσει η  σημερινή Ελλάδα. Τόσο απλά. Και δεν αρέσει και στους φίλους μου. Δεν αρέσει και στους γονείς μου. Σίγουρα αν ήμουν πάλι 18 χρονών και μου πρότεινα οι γονείς μου να φύγω για σπουδές στο εξωτερικό θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά πλέον πλησιάζω 30 κι η Ελλάδα δείχνει γερασμένη κι ανήμπορη. Δείχνει κουρασμένη και πληγωμένη από τα παιδιά της. Της μένει μόνο ο βρόχγος του θανάτου. Άντε κι ένα τελευταίο χειροκρότημα.

Το χειρότερο, όμως, δεν είναι οι δικές μου διαπιστώσεις.  Το χειρότερο ήταν όταν κατάλαβα ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να αλλάξω κάποια πράγματα από αυτά που θεωρούσα κακώς κείμενα: κατάλαβα ότι η Ελλάδα αρέσει σε κάποιους  Έλληνες έτσι όπως είναι, ετοιμοθάνατη. Γιατί πολύ απλά ακόμη και τώρα κάποιοι κάνουν «μπίζνες» πάνω από το φανταχτερό φέρετρο που της ετοιμάζουν.

Ποια Ελλάδα να υπερασπιστώ και με ποια Ελλάδα να ταυτιστώ; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να δίνει φακελάκι; Με την Ελλάδα που λατρεύει τα 300 ντεσιμπέλ; Με την Ελλάδα που φυσάει τον καπνό της στα μούτρα του απέναντι; Με την Ελλάδα που παραβιάζει όποιο νόμο γουστάρει; Με την Ελλάδα που δικαιολογεί την παρανομία; Με την Ελλάδα που θεωρεί φυσιολογικό να πηγαίνει σε απίθανης αρπαχτής κλαμπ και καφέ και να παρακαλάει κάτι άθλιους φουσκωτούς τύπους της νύχτας να μη φάει πόρτα; Με την Ελλάδα που πιστεύει ότι δεν μπορεί να διοριστεί χωρίς μέσο; Με την Ελλάδα που φιλάει κατουρημένες ποδιές για να κάνει τη δουλειά της; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να πληρώνει ένα κάρο λεφτά σε μπουζούκια και μπαρ και μετά να οδηγεί μεθυσμένη; Με την Ελλάδα που διεκδικεί το δικαίωμά της να εξακολουθήσει να λειτουργεί κουτοπόνηρα; Με την Ελλάδα που πάσχει από έλλειψη φιλοδοξίας; Για πείτε μου κι εσείς για ποια Ελλάδα;

Προσωπικά θεωρώ πως η κρίση υπάρχει εδώ και χρόνια. Και δεν εννοώ την οικονομική, εννοώ την αισθητική, πολιτιστική, αξιακή κρίση. Η οικονομική κρίση δεν με εξέπληξε καθόλου. Το αντίθετο, με εξέπληξε το γεγονός ότι τόσοι έξυπνοι άνθρωποι εξεπλάγησαν από αυτό που συμβαίνει. Που τάχα δεν το περίμεναν…

Λησμονώ μια Ελλάδα που δεν γνώρισα. Του Ελύτη, του Σεφέρη, της Μελίνας, του Μάνου, του Καρυωτάκη, του Φασιανού, του Μπαλάφα… μια Ελλάδα των Ελλήνων,  γεμάτη περηφάνια κι αντίδραση. Γιατί σαν λαός πάντα φημιζόμασταν για την «αντίδραση» μας. Γιατί σαν λαός κυριαρχήσαμε αλλά και μας κυριάρχησαν. Αγαπηθήκαμε αλλά και προδώσαμε. Φωνάξαμε αλλά και σωπάσαμε. ‘’Για την Ελλάδα ρε γαμώτο’’ αλλά για την Ελλάδα της καρδιάς μας πια κι όχι των ματιών μας…



Μίλτος Γήτας (3/11/2012)



Επαναδιαπραγμάτευση ήταν και πέρασε...


Θυμάμαι, δεν πάει πολύς καιρός που κάποιοι, από κάποιο κόμμα, Νέα Δημοκρατία το λέγανε είχαν μιλήσει τόσο σθεναρά και με τόσο πάθος για μια λέξη που φαντάζει γλωσσοδέτης αλλά ηχούσε τόσο όμορφα στα αυτιά του κάθε Έλληνα. Ή μάλλον όχι του κάθε Έλληνα γιατί ένα μεγάλο ποσοστό ψήφισε άλλα κόμματα, τα μέχρι χθες και λεγόμενα μικρά. ‘’Επαναδιαπραγμάτευση’’ ήταν αυτή η λέξη αλλά μέσα σε μόλις λίγες μέρες ξεχάστηκε, άλλαξε το χρονοδιάγραμμα και πλέον όλα δείχνουν να καταλήγουν στο ίδιο σημείο. Στο αδιέξοδο της πολιτικής και των ανθρώπων που την υπηρετούν.

Τα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ που θα ανακοινωθούν από μέρα σε μέρα από τους αρχηγούς των κομμάτων της κυβέρνησης κατά τη γνώμη μου θα είναι η απόλυτη καταστροφή για την κοινωνία και, μετά τις – ο Θεός να τις κάνει – διακοπές των εργαζομένων, από τον Σεπτέμβρη, αναμένονται μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις και συγκρούσεις. Ίσως και εκλογές. Ναι, καλά διαβάζετε ‘’εκλογές’’.  Δεν έχουν περάσει δύο μήνες από την τελευταία εκλογική διαδικασία κι όμως άρχισε πάλι να συζητιέται σε δημοσιογραφικά και μη πηγαδάκια το ενδεχόμενο νέας εκλογικής διαδικασίας αφού από τη λήψη των μέτρων θα δημιουργηθούν σοβαροί τριγμοί στο κυβερνητικό σχήμα. Που είναι τα 18 βήματα; Που είναι οι ρυθμοί ανάπτυξης που θα ξεκινούσαν τις πρώτες σαράντα μέρες; Που είναι όλα όσα μας είπαν προεκλογικά; Η επαναδιαπραγμάτευση; Αντί γι αυτά ακούμε πάλι για άδεια ταμεία, για νέα μέτρα και για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας. 

Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες για να καταλάβει κανείς ότι, με αυτές τις αποφάσεις που παίρνει η κυβέρνηση, θα αποτελέσουν την αχίλλειο πτέρνα της συγκυβέρνησης, η οποία, σε συνδυασμό με τις κοινωνικές αντιδράσεις, θα δείξει πολύ γρήγορα σημάδια αποσύνθεσης, αρχής γενομένης από την άρνηση βουλευτών και των τριών κομμάτων να ψηφίσουν στη Βουλή τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα.

Λένε ότι η ελπίδα για το μέλλον κρύβει τη γύμνια της αλήθειας για το παρόν που ζούμε. Ακόμη κι αν είναι έτσι, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να  αφαιρέσει από την οπτική της επόμενης μέρας, την προσδοκία για κάτι καλύτερο. Κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο κοντά σε όσα συναντά το μυαλό, τις λιγοστές φορές που δίνει ραντεβού με την καρδιά.

Η κρίση αυτή είναι σίγουρα οικονομική. Στην πραγματικότητα, είναι βαθιά πολιτική. Κρίση ελλειμματικής ηγεσίας, κρίση πολιτικής διορατικότητας, κρίση εθνικού προσανατολισμού, κρίση ανανέωσης του εθνικού έμψυχου δυναμικού, κρίση θεσμών και αξιών. Κρίση που για να ξεπεραστεί χρειάζεται εθνική προσπάθεια. Ταυτόχρονα όμως και ατομική, μιας και θα πρέπει να ξεκινήσει από τη ρητή δέσμευση του καθενός από εμάς να γίνει η αλλαγή που θα ήθελε να δει στον δημόσιο βίο. Δίπλα και μπροστά του. Στο μέλλον που έρχεται…

Μίλτος Γήτας (2/9/2012)

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η ντόπα και τα social media

Ο αποκλεισμός της Βούλας Παπαχρήστου για ένα ανέκδοτο στο Twitter, το οποίο θεωρήθηκε ρατσιστικό επανέφερε στην επικαιρότητα όλα όσα μεγαλεία είχαμε ζήσει με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα το 2004.Ίσως με άσχημο τρόπο αλλά σίγουρα μας έβαλε σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Μας θύμισε Τα πυροτεχνήματα, τα μέτρα ασφαλείας, τα μετάλλια, την υπερηφάνεια αλλά και τη λέξη ντοπάρισμα.Τελικά ήταν πραγματικά όλα όσα ζούσαμε τότε; Τα μετάλλια που οι Έλληνες αθλητές είχαν πάρει την δεκαετία του 90 ήταν αληθινά ή μια ψευδαίσθηση; Τα κατάφεραν από μόνοι τους ή δούλεψε από πίσω ένας ολόκληρος μηχανισμός και ένα ολόκληρο κύκλωμα; Αυτό της ντόπας. Σίγουρα όλοι οι αθλητές δεν μπαίνουν στο ίδιο βαρέλι. Καποιοι το άξιζαν και το πήραν και άλλοι όχι. Λίγες ώρες πριν ξεκινήσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου η λέξη ντοπάρισμα χτύπησε πάλι το κουδούνι της Ελληνικής Ολυμπιακής Αποστολής. Δύο αθλητές εκτός αγώνων λόγο ντόπας και μία αθλήτρια λόγω social media. Γιατί κι αυτά πλέον έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας. Παίζουν το ρόλο τους. Πότε αστείο ρόλο, πότε ανθρωπιστικό μα πάντα ρόλο ρουφιάνου.

Δεν ξέρω γιατί αλλά ήμουν σίγουρος πως κάπως έτσι θα είναι αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες για τους Έλληνες αθλητές και για την Ελλάδα σαν χώρα. Δε μπορούσε να είναι αλλιώς με όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό αλλά και με όσα γίνονται παρασκηνιακά στο εξωτερικό για εμάς. Αλλά κι εμείς τους δίνουμε τις περισσότερες φορές τροφή. Τροφή για ειρωινικά αλλά και για χλευαστικά σχόλια. Ένα τέτοιο ήταν κι αυτό της Sun σε δημοσίευμα στην ηλεκτρονική μορφή της πως η πρωταθλήτρια του μπιτς βόλεϊ, Βασιλική Αρβανίτη με το ποσό των 300.000 λιρών που έχει κερδίσει στην καριέρα της, είναι σε θέση να αγοράσει την Ελλάδα και ένα μεγάλο μέρος της Κύπρου.Κι όμως κάποτε η Ελλάδα σάρωνε στα μετάλλια, στις διακρίσεις και έβγαζε τους Έλληνες στο δρόμο. Κι όμως γύρισε η κατάσταση και πλέον πρέπει οι αθλητές μας και η ομοσπονδία να κάνουν μεγάλη προσπάθεια για να ξανά έχουμε τόσες επιτυχίες.Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ονόματα αθλητών που μας έκαναν να δακρύσουμε αλλά τώρα δε θέλουμε ούτε να τους συζητάμε μεταξύ μας με όσες αποκαλύψεις έγιναν γι' αυτούς. Η πρωταγωνίστρια των ημερών πάντως είναι η Βούλα Παπαχρήστου που για άλλη μια φορά ανέδειξε την δύναμη των social media αλλά και την υποκρισία μέρους της Ελληνικής κοινωνίας που σοκαρίστηκε από το σχόλιο αλλά δεν σοκαρίστηκε που η Χρυσή Αυγή είναι πλέον στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Μίλτος Γήτας (27/7/2012)


Η αφιέρωση στο τέλος της μέρας

Είναι κάποιες στιγμές που η συγκίνηση είναι αναπόφευκτη. Ενώ ξέρεις πως σε λίγες μέρες, σε λίγες ώρες θα έχεις μια συγκινησιακή φόρτιση επιλέγεις να είσαι χαλαρός και να χαζογελάς σα να μη τρέχει τίποτα. Έλα όμως που όταν δεις ξανά μπροστά σου αγαπημένα πρόσωπα, γνώριμα χαμόγελα και ακούσεις χαρακτηριστικές εκφράσεις δε γίνεται να μη συγκινηθείς. Και ειδικά όταν πρόκειται για μια ιδιαίτερη στιγμή ενός ανθρώπου κι ενός φοιτητή, αυτή της απονομής του πτυχίου του ή αλλιώς της ορκωμοσίας.

Μια τέτοια εμπειρία έζησα λοιπόν σήμερα κι εγώ στο Τ.Ε.Ι Ηπείρου, στο Τμήμα Ανθοκομίας κ Αρχιτεκτονικής τοπίου που εδώ και λίγες ώρες είμαι κι επίσημα απόφοιτος.

Στο κατώφλι της τρίτης δεκαετίας μου μάλλον άργησα λίγο να πάρω αυτό το πτυχίο κι αντί για χαρές και περηφάνιες θα έπρεπε να υπάρχει προβληματισμός και κατήφια που το παιδί έκανε τόσα χρόνια να αποφοιτήσει. Ποιος νοιάζεται όμως για όλα αυτά όταν βλέπει το παιδί του, τον φίλο του, τον σύντροφο του να σηκώνει το χέρι και να λέει τον όρκο. Δύο λόγια ίσως τυπικά, δύο προτάσεις ίσως ανούσιες αλλά η στιγμή είναι αρκετά φορτισμένη.

Πλησιάζοντας έξω από το Τ.Ε.Ι, οι παλμοί μου ανέβηκαν κι άρχισαν να με διαπερνάν απίστευτες σκέψεις και εικόνες. Στο πρώτο εξάμηνο θυμάμαι στα μαθηματικά που έφυγε η μισή τάξη να πάει για καφέ και καθόμασταν σκυμμένοι μέσα στο αστικό μη μας δει ο καθηγητής. Θυμήθηκα εκείνες τις απίστευτες βόλτες στην Άρτα με τους καθηγητές να μας εξηγούν για τα δέντρα, τα φύλλα, τα έντομα κι εμείς να αναλύουμε τις ενδυματολογικές προτιμήσεις των περαστικών…κοινώς να κάνουμε κουτσομπολιό. Φυσικά θυμήθηκα το «μηχανάκι» που μέσα στη βροχή με πήγαινε να πάρω το λεωφορείο προς Γιάννενα κι όταν αργούσαμε το έπαιρνε από πίσω για να το προλάβουμε στην επόμενη στάση, τα απίστευτα γέλια εν ώρα μαθήματος με τους «γαμέτες» και με τα «σπέρματα». Θυμήθηκα πολλά και πολλούς: τον Κώστα, την Ελένη, την Αναστασία, την Πόπη,την Ευτυχία, τον Χρήστο, την Νικόλ, τον Γιώργο, τον Στέλιο, την Βάσω, τον Μπάμπη, την Χριστίνα κι άλλους…οχτώ χρόνια ήταν αυτά. Πώς να τα ξεχάσεις;

Και μετά ήρθε η ώρα να πάρω το πτυχίο στα χέρια μου. Ακούστηκε το όνομα μου… ναι, το ομολογώ είμαι συγκινημένος που δε θα ξαναδώ τους καθηγητές μου, που είχαμε αποκτήσει μια ξεχωριστή σχέση, φιλική θέλω να πιστεύω. Ναι, το ομολογώ είμαι συγκινημένος που όλα αυτά τα χαρούμενα και όμορφα πρόσωπα που αντίκρισα σήμερα ίσως δεν τα ξαναδώ ποτέ…
 
Το πτυχίο αυτή την ώρα βρίσκεται στα δύο μου χέρια αλλά εκκρεμεί μια αφιέρωση που δεν έγινε τη στιγμή που έπρεπε κσι νομίζω πως πρέπει να γίνει πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα:

‘’Αυτό το πτυχίο πρέπει να το αφιερώσω σε όλους τους συμφοιτητές και τους καθηγητές μου που για πολλά χρόνια αποδείχτηκαν το πιο σταθερό σημείο στη ζωή μου, σας ευχαριστώ…’’

Μίλτος Γήτας (1/6/2012)

  
Στα Ιωάννινα η "πολιτική κωλοτούμπα" έγινε της μόδας

Παρατηρώ τους τελευταίους δύο μήνες στον νομό Ιωαννίνων να γίνονται πολιτικές ανακατατάξεις που κατά τη γνώμη μου δε θα οδηγήσουν πουθενά αυτούς που τις «μηχανεύονται». Ούτε μάλλον στη βουλή. 

Σ’ αυτό φυσικά βοηθάει και το γεγονός πως σε εβδομαδιαία βάση έχουμε και τη δημιουργία ενός καινούργιου πολιτικού φορέα. Που να προλάβεις τις εξελίξεις; Δεξιοί και αριστεροί πλέον βράζουν στο ίδιο καζάνι και η ανάγκη να μπούνε στα ψηφοδέλτια νέοι άνθρωποι έχει μετατρέπει σε αγώνα δίχως λογική αφού τα κόμματα έχουν μπερδέψει το νέος και άφθαρτος με το «πριν 20 χρόνια βουλευτής» ή με το «άνθρωπος της τοπικής αυτοδιοίκησης». Δηλαδή ο ανύπαρκτος στην Περιφέρεια και στο Δήμο πως θα υπάρξει και θα είναι σημαντικός στη Βουλή;

Και μέσα σε όλα αυτά έχει γίνει της μόδας και η «πολιτική κωλοτούμπα».

Πρόεδρος νεολαίας που γύρισε από τη μακρινή Αυστραλία για να ηγηθει πολιτικών προσπαθειών στο νομό μας, αυτοδιοικητικοί της δεξιάς που στις περιφερειακές εκλογές «έσκαβαν» το λάκκο σε συναδέλφους τους και ήξεραν μοναχά να κρίνουν αυστηρά μέσα από τα σαλόνια πρώην βουλευτών το έργο των εκλεγμένων, τώρα ζητούν υποστήριξη εκ των έσω και τοποθετούν για συνεργάτες τους, ανθρώπους, που πιστέψτε με η τοπική κοινωνία ξέρει καλά και σε τι πιστεύουν και τι κίνητρα έχουν. Μάλιστα άρχισαν να φωτογραφίζονται σε blog και σε site για να δείξουν πόσο φίλοι είναι. 

Και από την άλλη στο ΠΑΣΟΚ Ιωαννίνων ακόμη ψάχνουν να βρουν ανθρώπους με κύρος και όνομα για να μπούνε στο ψηφοδέλτιο. Εκεί και τι δεν ακούς; Ονόματα, ονόματα και ονόματα. Όλοι μαζί πιστέψτε με δε θα φθάσουν ούτε τους σταυρούς που είχε πάρει ο τελευταίος εκλεγμένος στις προηγούμενες εκλογές. 

Κι αυτό γιατί η κοινωνία έχει βαρεθεί τους δήθεν επικοινωνιολόγους, τα πολιτικά τζάκια και αυτούς που κάθονται σε 2-3 καρέκλες ταυτόχρονα ενώ υπάρχουν άλλοι που πεινάνε.

Συμπέρασμα δικό μου πως όσο «πρωταθλητής» κι αν είσαι σε αυτές τις εκλογές θα μετρήσoυν άλλα χαρίσματα…

Συνεχίζεται…

Μίλτος Γήτας (5/4/2012)


Υπάρχουν στιγμές...

Υπάρχουν στιγμές στην καθημερινότητα μου που με πιάνει τρόμος για όσα συμβαίνουν στις ζωές μας, στη ζωή μου. Με πιάνει μια σύγχυση  που ξεπερνάει τα όρια του συνειδητού και αγγίζει αυτά του ασυνειδήτου. Προσπαθώντας μερικές φορές να λύσεις τον γόρδιο δεσμό κατά λάθος τον κόβεις με το μαχαίρι που λίγο πριν ίσως σε είχε ματώσει.

Υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τι αισθάνεται όταν αισθάνεται πως πραγματικά υπάρχει.  Πως η ψυχή του δηλώνει παρούσα σε κάθε διάσταση της ζωής. Είναι δύσκολο να είσαι συνεχώς ταξιδιώτης και μάλιστα ένας ταξιδιώτης ονειροπόλος. Ταξιδιώτης με προκαθορισμένα δρομολόγια και προορισμούς. 

Υπάρχουν στιγμές  που κοιτάμε μπροστά μας όμως δεν βλέπουμε και περπατάμε στο δρόμο ψάχνοντας τις οδούς. Κι όταν τις βρίσκουμε τα γράμματα δείχνουν κουνημένα, πειραγμένα. Τα σπίτια άδεια. Οι άνθρωποι απόντες. Ή μήπως έτσι νομίζουμε; Μήπως έχουμε χάσει την ικανότητα να  αποδώσουμε νόημα σε ότι βλέπουμε και αγγίζουμε;

Υπάρχουν στιγμές που δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε ίσως την εικόνα που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει για κάποιον. Ουσιαστικά μιλάμε για την «κατασκευή» μας, άρα ίσως και για τον ίδιο μας τον εαυτό...

Υπάρχουν στιγμές που χαράζει αλλά η μέρα είναι σκοτεινή.  Που ο συνεχής αγώνας με τις σκιές μας κάνει κι εμάς σκιά. Που θες να πιστέψεις ότι όλα θα πάνε καλά αλλά τα πράγματα δεν προχωράνε παρακάτω όσο κι αν εσύ προσπαθήσεις. Ίσως αύριο… που θα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας να υπάρχουν καλύτερες στιγμές.

Μίλτος Γήτας (21/1/2012)



Τα «φαντάσματα» 

Λίγες μέρες πριν μας αποχαιρετήσει κι αυτός ο χρόνος κι ενώ γύρω μας είχαν παγώσει όλα και η σιωπή έκανε τ’  αστέρια στον ουρανό να φαίνονται πιο κοντά μας  η διπλανή «σειρά» ξεκίνησε δειλά  να μου μιλάει για κάποια μεταφυσικά φαινόμενα, για φαντάσματα και πεθαμένους ανθρώπους.  Στην αρχή γέλασα δυνατά.  Μετά του είπα πως η διάθεση μου τις γιορτινές ημέρες δεν είναι πάντα και η καλύτερη και πως βαριέμαι να συζητήσω κάτι τέτοιο. Ο φίλος στρατιώτης επέμενε και το ξανασκέφτηκα. Βρίσκομαι πάνω σε έναν λόφο με -8 βαθμούς Κελσίου να φυλάω κάτι μισογκρεμισμένα κτίρια και η μοναδική πρόκληση είναι αυτή η συζήτηση. Ίσως στο τέλος να οδηγήσει σε κάποιο συμπέρασμα είπα από μέσα μου και αφοσιώθηκα στην συζήτηση.

Ξεκίνησε να μου λέει για φαντάσματα σε σκοπιές, σε παλιά και εγκαταλειμμένα στρατόπεδα, για ανθρώπους που είχαν μεταφυσικές εμπειρίες και για τον φόβο που υπάρχει στους ανθρώπους γενικά όταν βρεθούν αντιμέτωποι με κάτι τέτοιο. Ξαναγέλασα, ενώ εκείνος συνέχισε να μου λέει με κάθε λεπτομέρεια μεταφυσικές εμπειρίες  ατόμων που είχε διαβάσει από τα ανάλογα βιβλία.  
Κάποια στιγμή κοντοστάθηκα κι άρχισα να σκέφτομαι τα «φαντάσματα» που υπάρχουν γύρω μας.  Τους ανθρώπους εκείνους  που ζουν στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου.  Γιατί οι καταστάσεις και οι αφορμές τους έφεραν σε αυτό το σημείο, γιατί κοιμήθηκαν ένα βράδυ και το πρωί ξύπνησαν παγωμένοι και κενοί. Χωρίς συναισθήματα, χωρίς ελπίδα και προοπτική. 

Γυρίζω και λέω στον φίλο μου καλύτερα να μιλήσουμε για αυτά τα φαντάσματα και όχι για τα άλλα που ίσως δεν υπάρχουν. Ας αφήσουμε τους μύθους κι ας μιλήσουμε για τη ζωή και τα δικά της φαντάσματα. Για τα φαντάσματα που κυκλοφορούν τη μέρα κι όχι τη νύχτα. Για όλους εκείνους που τον τελευταίο χρόνο στοίχειωσαν γιατί τους κυρίευσαν οι φόβοι, οι ανασφάλειες και η θλίψη. 

Άνθρωποι που βγαίνουν πίσω από τις σκιές και απλώνουν το χέρι τους για ένα χάδι αλλά κανείς δεν βρίσκεται στην άλλη πλευρά.  Δείτε τους. Ξεπροβάλλουν καμιά φορά στις ζωές μας. Κι ας ξεχωρίσουμε επιτέλους αυτούς που νομίζουν πως πέθαναν με αυτούς που πραγματικά έχουν πεθάνει. Υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Καλή Χρονιά

Με λιγότερες σκιές, λιγότερα φαντάσματα και περισσότερη ανθρωπιά…

Μίλτος Γήτας (31/12/2011)


Χριστούγεννα: Περιοδικό φαινόμενο ή αλλιώς ο «γύρος του θανάτου»

Σε περιοδικό φαινόμενο έχουν εξελιχτεί οι γιορτές και οι αργίες στη ζωή μας. Σε περιοδικό φαινόμενο και οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Όλα επαναλαμβάνονται πάντα στον ίδιο αιώνιο «γύρο του θανάτου». Και τον ονομάζω έτσι γιατί κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ακούς για τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα πάθους, ακούς για τραγικά δυστυχήματα, για φτωχούς που πέθαναν από το κρύο αλλά και για φυσικές καταστροφές που στέρησαν τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους. 

Αν ψάξετε καλά στις ειδήσεις κάπου θα υπάρχει μια τέτοια ιστορία που μέσα στα φωτάκια και στα στολίδια θα θαφτεί. Μπορεί και όχι. Ίσως γίνει και πρωτοσέλιδο μα ο κόσμος μέσα στην γιορτινή ατμόσφαιρα θα το ξεχάσει. Τραγικές ιστορίες που μας έχουν σοκάρει, μας έχουν κάνει να δακρύσουμε, μας έχουν εξοργίσει αλλά δυστυχώς γρήγορα τις ξεχνάμε. Μέχρι φυσικά του χρόνου…

Φωτισμένοι δρόμοι, στολίδια και εορταστικές βιτρίνες στα μαγαζιά... πλησιάζουν τα Χριστούγεννα λένε όλοι και τα πρώτα δειλά χαμόγελα ξεπροβάλλουν στις οικογένειες. Γιορτές που υπόσχονται χαρά, ανταλλαγές δώρων, ξεκούραση από τους εξοντωτικούς εργασιακούς ρυθμούς, συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα και ελπίδα για αλλαγές με τον ερχομό του νέου έτους...

Όμως δεν είναι και τόσο ιδεατά τα πράγματα. Οι ήχοι των ημερών, τα πολλά χρώματα, το αλκοόλ, τα δώρα και αυτό το πολλές φορές «ψεύτικο» πνεύμα των Χριστουγέννων μας δημιουργούν δύο έντονα φαινόμενα μέσα μας: Το ένα είναι μια εικονική ευτυχία που μόλις ξεστολίσουμε το δέντρο μας πιάνει η μετά-χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη ή αν το αντιληφθείς γρήγορα σε πιάνει η μελαγχολία των Χριστουγέννων ακριβώς με του που «μυρίσουν» Χριστούγεννα. Εδώ μιλάμε ίσως για έναν εικονικό θάνατο της ψυχής μας.

Τα Χριστούγεννα για πολλούς είναι μια γιορτή χαράς. Θρησκευτικά σηματοδοτούν τη γέννηση του θεανθρώπου. Είναι, ακόμη, μια περίοδος ζεστασιάς, ενότητας με τους γύρω μας, οικογενειακής θαλπωρής και αγάπης. Αυτά τα συναισθήματα, όμως δεν βιώνονται από όλους. Για πολλούς συνανθρώπους μας οι γιορτές αποτελούν το προσωπικό τους μαρτύριο. Μια δύσκολη περίοδο που περιμένουν να περάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα και «αναίμακτα». Εκείνες τις ημέρες αρνητικά συναισθήματα είναι αυτά που κατακλύζουν τη σκέψη του ατόμου. Λύπη, αδιαφορία, απαισιοδοξία, σε γενικές γραμμές μια καταθλιπτική διάθεση.

Η περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς συνοδεύεται από προσπάθεια για απολογισμό του έτους που φεύγει, ανάμνηση των απογοητεύσεων και των απωλειών που είχαμε, αλλά παράλληλα και από αφύπνιση των αναγκών μας για αγάπη και υποστήριξη από τους άλλους. 

Ο κάθε άνθρωπος έχοντας περισσότερο διαθέσιμο χρόνο έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και τις υπαρξιακές του αναζητήσεις. Γι αυτό και η θλίψη γίνεται εντονότερη στα εσωστρεφή και κοινωνικά απομονωμένα άτομα, αυτά που ανακαλύπτουν το βάθος της προσωπικής τους μοναξιάς και την έλλειψη ουσιαστικών ανθρωπίνων σχέσεων. Και προσπαθούν ανεπιτυχώς να τις υποκαταστήσουν με καταναλωτικές σπατάλες σε υλικά αγαθά... 

Επιπλέον, παραμονές του νέου έτους ο καθένας προσδοκεί ότι η νέα χρονιά θα φέρει κάτι καινούργιο και θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Όμως, στα πιο ευαίσθητα και συναισθηματικά άτομα, η οριοθέτηση μη ρεαλιστικών προσδοκιών και στόχων λειτουργεί ως επιβαρυντικός παράγοντας και εκλύει συναισθήματα απογοήτευσης και απελπισίας. Όταν λοιπόν οι διακοπές οδεύουν στο τέλος τους τόσο συνειδητοποιεί κανείς ότι οι ελπίδες για κάτι καλύτερο αποδεικνύονται φρούδες, κάτι που συνεπάγεται δυσβάσταχτη θλίψη.

Επιβαρυντικός παράγοντας είναι επίσης το γεγονός πως οι γιορτές ξυπνούν μέσα μας αναμνήσεις αγαπημένων προσώπων που χάθηκαν και αναμνήσεις χαρούμενων γεγονότων και στιγμών ανεμελιάς του παρελθόντος που τώρα εκλείπουν. Όλοι σίγουρα έχουν σκεφτεί τα παιδικά τους χρόνια, τις στιγμές με τον παππού και την γιαγιά. ίσως και τις σχολικές γιορτές. 

Εάν μαζί με όλα αυτά προστεθούν και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τους τελευταίους μήνες στην πατρίδα μας, γεγονότα που ενίσχυσαν το αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το μέλλον, τότε γίνεται αντιληπτό ότι ίσως ειδικά τα φετινά Χριστούγεννα κρύβουν περισσότερη θλίψη μέσα τους συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη χρονιά.

Περιοδικό φαινόμενο λοιπόν ή αλλιώς «γύρος του θανάτου». Με όσα σας προανέφερα δεν αισθάνεστε σαν τον οδηγό της μηχανής που τρέχει πάνω σε αυτόν τον ξύλινο κύκλο που ίσως και κάποια στιγμή να πέσει; 

‘Όλα επαναλαμβάνονται μα τα χρόνια κυλάνε. Μεγαλώνουμε, δίνουμε τη σειρά στην σκυταλοδρομία της ύπαρξης μας. Τα παραμύθια της ζωής μας δεν μπορούν όμως να παραμερίσουν τα παραμύθια που μας διάβαζε η γιαγιά κι ο παππούς τις παραμονές. Μόνο εκείνα μπορούσαν να ζωντανέψουν την φαντασία μας. Μόνο σε εκείνα υπήρχαν τελικά ήρωες. 

Οι μήνες μετά τις γιορτές πάλι θα ξεμακρύνουν, τα σπίτια θα γίνουν πιο σκοτεινά… τα δωμάτια θα ερημώσουν μα στο πέρασμα των χρόνων πρέπει όλοι να μάθουμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από την… αλήθεια. 

Και να θυμάστε: οι προφητείες διαψεύδονται μοναχά από μια μικρή σας κίνηση.

Χρόνια πολλά λοιπόν, καλά Χριστούγεννα και μακριά από ό,τι σας πονάει κι από ό,τι σας κρύβει τον ήλιο…
Μίλτος Γήτας (17/12/2011)


Το λευκό χαρτί, η παραίτηση και το ΚΨΜ

Είναι ωραία να ξυπνάς πιο νωρίς από όλους. Πρωί χαράματα και με το κρύο να βάζει σε λειτουργία κάθε κύτταρο σου. Βλέπεις τον ουρανό να αλλάζει χρώματα. Να φεύγει η νυχτιά, το σκοτάδι από πάνω του και να έρχεται το φως απειλητικό να φωτίσει κάθε γωνιά της καθημερινότητας μας. Είναι ωραία να βλέπεις μια ολόκληρη πόλη να ξυπνάει. Να μπαίνει στους ρυθμούς της. Με τα προβλήματα και με τους ανθρώπους της. Ειδικά εκείνες τις ώρες ήταν που ήθελα να βγάλω το «κακό» και το «καλό» από μέσα μου. Να φωνάξω δυνατά όσα τόσο καιρό τα ψιθύριζα. 

Όταν έχεις πολύ καιρό να γράψεις στην λευκή σελίδα και μάλιστα από επιλογή έρχεται η στιγμή που μέσα σου οι λέξεις ξεχειλίζουν, οι σκέψεις ωριμάζουν και είσαι έτοιμος να πεις τα πράγματα όπως έχουν. Τις τελευταίες ημέρες υπήρξαν στιγμές που άρπαξα το λευκό χαρτί και το στυλό μου να γράψω ένα ποίημα, μια σκέψη ή ένα άρθρο. Αλλά πάλι το τσαλάκωσα και το πέταξα στον κάδο σκουπιδιών.

Όχι δεν είναι ότι δεν ήξερα το θέμα. Όχι δεν είναι ότι δεν είχα τι να πω. Και τι να γράψω ήξερα, και πως θα το γράψω, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως ήξερα ακόμη και τους παραλήπτες.  Μα κάτι μέσα μου με εμπόδιζε. Υπήρχε μια άρνηση να μοιραστώ όσα είχα μέσα στην ψυχή μου και στο μυαλό μου ακόμη και με το λευκό χαρτί. Μια ιδιόρρυθμη παραίτηση για προσπάθεια, μια άρνηση για πολλά λόγια αλλά με μια διάθεση για πολλές αλλαγές. 

Αλλαγές κι αν έχουν γίνει αυτές τις τελευταίες 30 ημέρες. Άλλοι υποσχέθηκαν, άλλοι ήρθαν κι άλλοι τελικά ξεχάστηκαν. Αλλαγές προσωπικές αλλά και κοινωνικές. Άλλος κυβερνούσε χθες κι άλλος σήμερα. Άλλος έταξε, ο ίδιος πρόδωσε κι άλλος θα μας σώσει. Μη κατηγορείτε όμως τους πολιτικούς με τις πολιτικές τους. Κάπως έτσι συμπεριφερόμαστε κι εμείς. Σκεφτείτε πόσες φορές τάζετε πράγματα και δεν τα υλοποιείτε; Πόσες φορές προδίδετε και σας προδίδουν; Πόσες φορές ήσασταν αχάριστοι; Πόσες φορές ρίξατε κάποιον σε μια συμφωνία; Άρα πως ζητάμε από τους πολιτικούς μας να είναι αλλιώς; Κι αυτοί γαλουχήθηκα στην ίδια κοινωνία με εμάς. 

Παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός έλεγε το ραδιοφωνάκι μέσα στο ΚΨΜ. «Έκλασε η νύφη σχόλασε ο γάμος» λένε στο χωριό μου πετάγετε το χλωμό από την κούραση παιδί που ήρθε να πάρει κάτι να φουμάρει. Ένα πακέτο τσιγάρα, ό,τι κι αν έχετε ζήτησε κοφτά κι έφυγε. Άλλος ένας που δε θα τον ξανά δω μάλλον ποτέ. Παραιτήθηκε η κυβέρνηση έλεγαν και συζητούσαν όλοι στον προαύλιο χώρο. Αγωνία για μια παραίτηση που κατά τη γνώμη μου δεν αλλάζει και πολύ τα πράγματα. Το έλεγα και το πίστευα. Και να που μάλλον δεν αλλάζει κάτι. Ούτε τα πρόσωπα άλλαξαν, ούτε τα προβλήματα λύθηκαν, ούτε η τσέπη του Έλληνα γέμισε ευρώ. Κι ο φαντάρος εν-δυο εν –δυο να φωνάζει: Ηθικό; Ακμαιότατον. Να σείεται ο τόπος από τα νιάτα και τον παλμό. Για ποια γενιά λοιπόν που παραιτήθηκε μιλάμε; Για ποια αδιάφορη γενιά; Όλοι ήξεραν την αλήθεια κι όλοι την έβλεπαν πίσω από τις καταστάσεις. Για 17 ημέρες δεν ήμουν δημοσιογράφος αλλά καψιμιτζής, μίλησα με εκατοντάδες άτομα και πιστέψτε με αυτά τα νέα παιδιά έχουν και στόχο, και σκοπό και αντοχές. Οι παραιτήσεις και οι καρέκλες είναι για ανθρώπους που μόνο στόχο έχουν τον εντυπωσιασμό. Και κλείνοντας θα ήθελα να θυμούνται καλά όσοι θέλουν να είναι ξανά υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές αυτό που είπε κάποτε ο Σόλωνας: "Κανενός τη συμφορά μη κοροϊδέψεις γιατί η τύχη είναι κοινή και άγνωστο το μέλλον".

Μίλτος Γήτας (26/11/2011)


Το κλειδί, το αντικλείδι κι ο κουμπαράς

Όλοι σε αυτή τη ζωή από τη στιγμή που καταλαβαίνουν και αντιλαμβάνονται κάποια γενικότερα πράγματα πάνω στη θεώρηση ΤΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ αναζητούν ένα ΚΛΕΙΔΙ. 

Αυτό που θα τους ξεκλειδώσει την ευτυχία, την επιτυχία, την αγάπη, τον έρωτα… που θα τους βρει λύσεις σε όλα τα αδιέξοδα τους. Γιατί με αυτό το κλειδί θα μπορέσουν να ανοίξουν όλες τις πόρτες που θα βρουν μπροστά τους. Θα μπορέσουν να μπουν με τα καλά τους ρούχα από την κύρια είσοδο γεμάτη αυτοπεποίθηση και βλέμμα παγωμένο νομίζοντας πως έτσι κερδήθηκε η μάχη. 

Ψάχνουν καλά στις τσέπες τους το ΚΛΕΙΔΙ που θα τους ανοίξει την πόρτα από ένα ακριβό αυτοκίνητο, που θα το βάλουν στην μίζα και θα είναι οι πιο γρήγοροι του δρόμου ή και ή πιο τραυματισμένοι του δρόμου. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια κάποια κλειδιά θέλουν ειδική μεταχείριση, κάποια σε σκοτώνουν… σου ρίχνουν την πόρτα πάνω σου, το αυτοκίνητο σε ένα χαντάκι και όλα όσα αναζήτησες και πόθησες στοκ Καιάδα. Δε σας τρομάζει η ιδέα να μάθετε τι υπάρχει πίσω από μια πόρτα; Ειδικά όταν μιλάμε για μια θεωρητική πόρτα; Πίσω από ένα βλέμμα; Πίσω από ένα σώμα;

Αλήθεια όμως έχετε σκεφτεί καθόλου τη λέξη αντικλείδι; Πόσοι από εμάς έχουμε βγάλει αντικλείδι για το σπίτι μας, μήπως και χάσουμε τα κλειδιά μας; Όλοι νομίζω. Πόσοι έχουμε χάσει και το αντικλείδι όμως; Νομίζω πολλοί. 

Το άσχημο είναι πως πολλές φορές  η πόρτα ανοίγει με το κλειδί κάποιου άλλου, με το αντικλείδι που έχει κάποιος άλλος. Που εσείς μπορεί και να του δώσατε. Και τότε τα πράγματα μπερδεύονται.  Άλλες ζωές, άλλα αδιέξοδα. Άλλες πόρτες. Από άλλες μπαίνεις κι από άλλες βγαίνεις. Όλοι καθημερινά ψάχνουμε τη σωστή πόρτα, αλλά ποτέ δεν σκεφτήκαμε τι θα γίνει αν ανοίξουμε μια κι από πίσω δεν υπάρχει τίποτα. Αν από πίσω βρίσκεται το απόλυτο κενό. Αν πίσω από αυτή την πόρτα δεν βρίσκεται κανείς; Θα την ανοίγαμε τότε;

Όλοι  μας έχουμε μπερδευτεί. Έχουμε χαρίσει κλειδιά κι έχουμε χάσει αντικλείδια. Όλοι μας θέλουμε το ιδανικό αλλά πίσω από τις πόρτες πολλές φορές κρύβεται και ο άδειος πάτος ενός συναισθηματικού κουμπαρά. Ένας κουμπαράς που σίγουρα για τους Έλληνες σήμερα δεν έχει μέσα χρήματα αλλά δυστυχώς δεν έχει και συναισθήματα, δεν έχει αξίες και καθόλου όνειρα. 
 
Άδειος κουμπαράς. Άδειο σπίτι. Γεμάτο πόρτες και παράθυρα. ΚΕΛΙΑ φυλακής με τα ΚΛΕΙΔΙΑ πεταμένα μέσα στον κουμπαρά.

Γόρδιος δεσμός τα λόγια μου μα η ανάγκη να βρεθεί το αντικλείδι τόσο μεγάλη όσο ποτέ άλλοτε. 

Η ανάγκη για μια πόρτα –όχι-στο πάτωμα- αλλά στα σκοτεινά δωμάτια της σκέψης μας υπαρκτή και ζητάει τον σωστό κλειδαρά. Εμάς. Τον εαυτό μας…

Μίλτος Γήτας (15/10/2011)


Ο "μπαμπούλας" της ψυχής μου

Αυτές τις μέρες οι σκέψεις περικύκλωσαν το μυαλό μου...

Αυτές τις μέρες θυμήθηκα όλα όσα τόσο καιρό προσπαθούσα να ξεχάσω…

Ύστερα κοίταξα τριγύρω μου. Οι άνθρωποι τελικά νιώθουν μόνοι και σπάνια γελούν με την καρδιά τους. Ίσως και ποτέ αν σκεφτείς και πόσες φορές προσποιούνται. Ξαπλώνουν δίπλα σε άλλους ανθρώπους κι η μοναξιά τους γίνεται διπλή και το γέλιο τους πικρό και γεμάτο πόνο. Δε τολμούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη γιατί φοβούνται αυτό που θα αντικρύσουν. Τον μπαμπούλα…

Έπιασε φθινόπωρο και βγάζοντας τα τζην μπουφάν μου ανακάλυψα τσέπες γεμάτες χαρτάκια με ποιήματα, μερικά ίσως και να τα έπλυνε το πλυντήριο. Μοσχομυρίζουν. Αλλά δε τολμώ να τα διαβάσω. Τα ποιήματα είναι ο καθρέφτης της ψυχής λένε αυτού που τα γράφει. Καθρέφτες δεν κοιτάζω ούτε εγώ. Φοβάμαι να αντικρίσω τον μπαμπούλα της ψυχής μου.

Οι εποχές αλλάζουν, οι διαδρομές της βόλτας θα χαραχτούν ξανά κι η βροχή θα σβήσει τα ίχνη. 

Όλα αλλάζουν καθημερινά. 

Ο μπαμπούλας όμως είναι παντού. Μέσα μας, έξω μας και γύρω μας. Το ανικανοποίητο. Αυτό που μας κατατρώει τις ψυχές. Που μας κυνηγάει μια ζωή… για μια ολόκληρη ζωή.

Τον μπαμπούλα δεν τον φοβάμαι πλέον. Ούτε το σκοτάδι του.

Του λέω κάθε μέρα καλημέρα κι αν εκείνος μου το επιτρέψει θα του πω και καληνύχτα κάποια στιγμή…

Άλλοι το λένε διάβολο, άλλοι το φωνάζουν θηρίο κι άλλοι απλά λένε ο κακός μου εαυτός.

Μπαμπούλας της ψυχής το αποκαλώ εγώ… φωνάξτε τον καμιά φορά κι εσείς έτσι κι ίσως γυρίσει να σας κοιτάξει κατάματα.

Μίλτος Γήτας (1/10/2011)


 Της ειρωνείας το παράπονο

Είναι αργά. Σχεδόν ξημέρωσε. Ή μήπως είναι αρκετά νωρίς;

Με όσα συμβαίνουν τελευταία δεν έχω διάθεση να γράψω τίποτα στο λευκό χαρτί που για τόσες ώρες κοιτώ επίμονα. 

Φήμες, ίντριγκες, πισώπλατα μαχαιρώματα και μια κοινωνία που καταρρέει πιο γρήγορα από την οικονομία μας.

Δικαιολογίες σκέφτηκα. 

Δε μπορεί να μην έχεις κάτι να μοιραστείς; Δε μπορεί να μην έχεις κάτι που να σε πνίγει μέσα σου; Ρητορικά ερωτήματα ξανασκέφτηκα και τότε… μου ήρθε ένα στιχάκι που είχα γράψει πάνω στο θρανίο μιας παγωμένης κατάλευκης αίθουσα ενός ΤΕΙ:

«Της ειρωνείας το παράπονο, της αγωνίας το δάκρυ
που ακούγεται τα βράδια παράφωνο και χωράει στου χεριού την άκρη»

Και ξαφνικά οι σκέψεις μου δεν έχουν τέλος και αρχή. Έχω πολλά να γράψω τελικά… δε ξέρω  από που πρέπει να αρχίσω και που να τελειώσω.

 Άναρχα θα γράψω. Μικρές προτάσεις αιχμηρές. Κι ας πονάνε.

Έχω βαρεθεί τις ειρωνείες, τους δήθεν επιτυχημένους, τους δήθεν αποκαταστημένους και τους δήθεν επαναστάτες. Βαρέθηκα τους χαλαρούς της καθημερινότητας που είναι εκνευριστικά υπεράνω με όλα και όλους. Δεν αντέχω να βλέπω ειρωνικές φάτσες γύρω μου που με σχολιάζουν και νομίζουν πως δεν ακούστηκε ο ψίθυρος τους. Δεν μπορώ ν' ανεχτώ άλλο τiς ειρωνείες κάποιων που μιλάνε με ευγένεια αλλά στη «χώνουν» πάνω στην κουβέντα γιατί όλοι γνωρίζουν πως είσαι καλύτερος και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σε μειώσουν. Με κούρασαν οι τύποι που τους λέμε κοινώς «σιγανοποταμάκια» και προσπαθούν να ντυθούν με έναν αστικό μανδύα ενώ δεν μπορούν να αφήσουν πίσω το κόμπλεξ κατωτερότητας που τους έχει κληρονομηθεί από ένα χωριό, μια οικογένεια ή και μια παρέα. Εσάς αλήθεια όλα αυτά δε σας ενοχλούν;

Όχι άλλα δάκρυα γι' αυτούς που φύγανε, έρωτες βιαστές της ζωής και άλλους ανθρώπους της μιας στιγμής. Όχι άλλα δάκρυα για εκείνους που το χώμα τους σκεπάζει. Είναι πιο μόνοι κι από τους μόνους που γνωρίζω. Όχι άλλα δάκρυα για μια πατρίδα που δεν της μένει άλλο χρόνος, ούτε ελπίδα αλλά κυρίως δεν της έχουν απομείνει Έλληνες. Όχι άλλα δάκρυα για τους φίλους που μας προδώσανε και για τα παιδιά που δε γίνανε ποτέ «μεγάλοι». Όχι άλλα δάκρυα για μένα αλλά ούτε και για σένα. Όχι άλλα δάκρυα για τους μεγάλους έρωτες που δε φόρεσαν νυφικό. Εσάς αλήθεια σας έχουν απομείνει δάκρυα;

Με κούρασαν τα βράδια της μεγάλης αγωνίας. Με μελαγχολούν τα βράδια της νιότης που χάθηκαν στο χρόνο. Δε θέλω άλλα βράδια που μετράνε αντίστροφα για ένα καταστροφικό πρωινό. Ας μη ξανά έρθουν εκείνα τα βράδια που κάποιος  χάθηκε στο σκοτάδι, που κάποιος έχασε το δρόμο του, που κάποιος τελικά δε γύρισε ποτέ. Δεν έχω υπομονή  να δω τα βράδια τα θλιμμένα που δε θα έχουν ούτε ένα αστέρι να τα φωτίσουν. Θα έχουν θαφτεί κι αυτά βαθειά μέσα στη γη. Εσάς αλήθεια σας περισσεύουν βράδια για να ζήσετε;

Στου χεριού την άκρη ξέρετε χωράει ένα όνειρο, μια ελπίδα κι ένα αύριο. Στου χεριού την άκρη μπορεί να χωρέσει το χέρι απέναντι σου, το μάγουλο από το πρόσωπο που σε κοιτάζει και το δάκρυ που θέλει κάποιος να το σκουπίσει. Στου χεριού την άκρη χωράνε όσα πέσανε στο δρόμο. 

Χωράει και το δάκρυ κι η αγωνία κι η ειρωνεία. 

Αλλά κυρίως χωράει αυτό που ονομάζουμε μοίρα.
Κοίτα φίλε της μοίρας οι γραμμές να θυμάσαι πως πάντα βρίσκονται στο χέρι σου…

«Της ειρωνείας το παράπονο, της αγωνίας το δάκρυ
που ακούγεται τα βράδια παράφωνο και χωράει στου χεριού την άκρη»

Μίλτος Γήτας (24/9/2011)


Το φαινόμενο της πεταλούδας

Άλλος ένας χειμώνας που πλησιάζει και που πιθανόν τίποτα δε θα είναι όπως παλιά. Όλα συνεχώς αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, τα συναισθήματα στερεύουν κι εμείς να προφητεύουμε γεγονότα άσχημα. Και πως αλλιώς να γίνει; Αν κοιτάξεις τι συμβαίνει γύρω μας μόνο άσχημα μπορείς να σκεφτείς για το μέλλον.

Κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιώ τα λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου. Τα  λάθη που ίσως να έχουν κάνει και άλλοι μαζί μου. Άνθρωποι σε τυχαίες συναντήσεις. Σε τυχαίες συζητήσεις. Σχέσεις χωρίς προοπτική. Σκέψεις χωρίς προοπτική.

Και μέσα σε κάθε νέο λεπτό που ζούμε αποφασίζουμε ίσως και κάποιο νέο σενάριο της ζωής μας. Το έχετε σκεφτεί ποτέ αυτό; Το «φαινόμενο της πεταλούδας» λέγεται. Κάνεις κάτι εσύ σήμερα, στο σπίτι σου… μια κίνηση νευρική, μια απόφαση της στιγμής και μπορεί να επηρεαστεί η ζωή κάποιου άλλου στην Αυστραλία. Πετάει μια πεταλούδα στην Ευρώπη και γίνεται κάτι άλλο στην Αμερική που έχει προκληθεί από αυτό το  μικρό φτερούγισμα.

Όταν ο άκουσα για πρώτη φορά γέλασα. Το ίδιο ίσως να κάνετε κι εσείς τώρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο μου. Αλλά ισχύει. Το έψαξα πολύ και νομίζω πως θα αρχίσω να το πιστεύω με όλα αυτά που συμβαίνουν τελικά στις ζωές των ανθρώπων

Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι μια ποιητική μεταφορά, στη θεωρία του χάους για το φαινόμενο της ευαίσθητης εξάρτησης ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες. Σύμφωνα με μια από τις διατυπώσεις, λέγεται ότι "αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της  όπως σας είπα και πριν στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα". 

Διαφορετικές παραλλαγές εκφράζουν ουσιαστικά την ίδια ιδέα: μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας του συστήματος δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή.

Για την ιστορία (μερικές φορές χρειάζεται) ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά (καταγεγραμμένα) από τον μετεωρολόγο Έντουαρντ Λόρεντζ κατά τη δεκαετία του 1960, όταν μελετούσε, μέσω αριθμητικής επίλυσης σε υπολογιστή, ένα σύστημα διαφορικών εξισώσεων που προσομοίωνε τα καιρικά φαινόμενα ενός εξιδανικευμένου, απλουστευμένου μοντέλου "ατμόσφαιρας". 

Ο Λόρεντζ παρατήρησε, σχεδόν τυχαία, ότι όταν εισήγαγε στον υπολογιστή του τις τιμές του προγράμματος από μια προηγούμενη εκτέλεση και "έτρεχε" ξανά το πρόγραμμα, τα αποτελέσματα απέκλιναν σημαντικά με την πάροδο του χρόνου από τα προηγούμενα, ώσπου, μετά από έναν "χρονικό ορίζοντα" δεν είχαν πρακτικά καμιά ομοιότητα.

Δεδομένου ότι το πρόγραμμα ήταν ντετερμινιστικό (η ίδια είσοδος έδινε πάντα την ίδια έξοδο, αποκλείοντας φυσικά τις μηχανικές βλάβες), η απόκλιση των αποτελεσμάτων οφειλόταν στο γεγονός ότι τα νούμερα που ξανά-εισήγαγε "με το χέρι" ο Λόρεντζ είχαν μικρότερη ακρίβεια (λιγότερα δεκαδικά ψηφία) από εκείνα που εσωτερικά αποθήκευε ο υπολογιστής. 

Ο Λόρεντζ συμπέρανε ότι, στο συγκεκριμένο μοντέλο, και η ελάχιστη ακόμη έλλειψη ακρίβειας είναι καθοριστική - κάτι που αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είναι γενικό χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης κλάσης συστημάτων, των λεγόμενων χαοτικών.

Αργότερα,  επινόησε ένα ακόμη απλούστερο σύστημα τριών μόλις διαφορικών εξισώσεων που περιείχαν δύο μη γραμμικούς όρους και περιέγραφαν, στην ουσία τους, ρεύματα μεταφοράς θερμότητας μέσα σε ένα ρευστό.

Το σύστημα αυτό επιδείκνυε επίσης χαοτική και ευαίσθητη συμπεριφορά: οι τροχιές του, σε έναν χώρο τριών διαστάσεων, παραμένουν παγιδευμένες σε μια πεπερασμένη περιοχή και "κουλουριάζονται" χωρίς ποτέ να τέμνονται ή να κλείνουν (δηλ. να επαναλαμβάνονται περιοδικά).

Όλες οι τροχιές, μετά από αρκετό χρόνο, συγκεντρώνονται τελικά σε μια περιοχή με φράκταλ διάσταση που ονομάστηκε παράξενος ελκυστής. Είναι ενδιαφέρον ότι τα "πορτρέτα" του χώρου των φάσεων του ελκυστή του Λόρεντζ, όταν σχεδιαστούν σε 3 διαστάσεις, μοιάζουν κάπως με ένα ζεύγος συμπλεγμένων φτερών πεταλούδας (μερικοί το παρομοιάζουν επίσης με "κουκουβάγια"). 

Ωστόσο, ο Λόρεντζ χρησιμοποίησε τον όρο αρκετά αργότερα, και στις πρώτες δισδιάστατες προβολές του ελκυστή που πήρε το σχήμα δεν μοιάζει ιδιαίτερα με πεταλούδα. Η επιλογή της πεταλούδας θυμίζει ακόμη την "καταγωγή" του ελκυστή από τη μετεωρολογία - η μεταφορά ενός γλάρου αντί πεταλούδας είχε επίσης χρησιμοποιηθεί νωρίτερα.

Μπορεί να μπερδευτήκατε λίγο. Λογικό μου φαίνεται. Γι αυτό γίνονται και παρανοήσεις σχετικά με το φαινόμενο της πεταλούδας.

Μερικές φορές, το φαινόμενο της πεταλούδας παρερμηνεύεται στην κοινή αντίληψη. Για παράδειγμα, η ιδέα ότι κάτι τόσο ασήμαντο όσο μια πεταλούδα μπορεί να "προκαλέσει" έναν τυφώνα (ή να τον αποτρέψει) έχει θεωρηθεί από κάποιους ως επιχείρημα υπέρ της άποψης ότι ένα "ασήμαντο" άτομο, μια "περιθωριακή" ιδέα ή ένα φαινομενικά άσχετο γεγονός μπορούν να παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της Ιστορίας.

Ωστόσο, η ουσία της συμπεριφοράς ενός χαοτικού συστήματος είναι ότι, στην πράξη, είναι απρόβλεπτη σε "βάθος χρόνου". Συνεπώς, ενώ πράγματι ένα ασήμαντο γεγονός μπορεί να αλλάξει άρδην την πορεία της ιστορίας, δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε ποια θα ήταν η εξέλιξη του συστήματος χωρίς το γεγονός και άρα, δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε τις ενέργειές μας ώστε να πετύχουμε ένα επιθυμητό σημαντικό αποτέλεσμα σε βάθος χρόνο - μπορούμε να προγραμματίζουμε αποτελεσματικά μόνο μέχρι τον χρονικό ορίζοντα που χαρακτηρίζει το σύστημα. 

Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, η πεταλούδα δεν θα μπορούσε να "προκαλέσει" από μόνη της τον τυφώνα, παρά μόνο χάρη στις ατμοσφαιρικές συνθήκες που συνυπήρχαν με την επέμβασή της. Η άμεση αιτία ενός τυφώνα είναι αναγκαστικά "μεγάλη", κάτι που κάνει την βραχυπρόθεσμη μετεωρολογική πρόβλεψη δυνατή.

Αν η πεταλούδα κινήσει τα φτερά της την "λάθος" στιγμή, είναι εξίσου πιθανό να αποτρέψει έναν τυφώνα που αλλιώς θα συνέβαινε (ή να οδηγήσει σε κάτι τελείως διαφορετικό). Για να "προκαλέσει" έναν τυφώνα, πρέπει να δράσει σε μια ακριβώς υπολογισμένη στιγμή - κάτι που ακριβώς είναι αδύνατον να προβλεφθεί.

Θεωρίες, πειράματα, στοχαστές, μαθηματικά, συστήματα και πολλά άλλα.

Εγώ προσωπικά ένα γνωρίζω. Όλα στη ζωή μας θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά αλλάζοντας μονάχα μια λέξη που  έχουμε ξεστομίσει ή κάνοντας μια διαφορετική κίνηση.Ακόμη και μια άλλη σκέψη θα ήταν ικανή να αλλάξει τη ροή της ιστορίας του καθενός μας. 

Όμως από την άλλη πιστεύω πως για κάθε άνθρωπο υπάρχει κι ένα έτοιμο σενάριο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να παραλλάζουμε κάποιες σκηνές του. Τα χρώματα των σκηνικών αλλάζουν κάθε τόσο, η μουσική επένδυση διαφοροποιείται , οι κομπάρσοι έρχονται και φεύγουν συχνά όμως αυτό που έχουμε μέσα στην ψυχή μας είναι μόνιμο και μας κυνηγάει όπου κι αν πάμε… όπου κι αν κρυφτούμε.
 
Μίλτος Γήτας (17/9/2011)

 To βιογραφικό του «ντελιβερά»


Ήταν θυμάμαι Τρίτη πρωί, πριν λίγες μέρες, όταν βρέθηκα σε μια παρέα καλών φίλων με την οποία πίνοντας καφεδάκι, ανοίξαμε μια συζήτηση για όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα. 

Φήμες. Χρεοκοπία. Ευρώ. Ευρώπη. Ευρωπαίοι…

Πράσινοι που ντύθηκαν κόκκινοι και κατέβηκαν στις πλατείες και μπλε που έγιναν διάφανοι. Όλοι αγανακτισμένοι κι ο καθένας μόνος του. 

Και κάπου εκεί πετάχτηκε αρκετά ενοχλημένος και με μάτια οργισμένα ο φίλος Βαγγέλης. Νέο παιδί και με όρεξη για δουλειά.

«Μα τι λέμε τώρα; Όλα πάνε στραβά κι ανάποδα» φωνάζει κι ανάβει ένα τσιγάρο.

«Για όλα φταίμε κι εμείς οι απλοί πολίτες» συνεχίζει να λέει…

Είχε δίκιο. Ήταν απογοητευμένος και θυμωμένος όπως και οι περισσότεροι αυτή την εποχή. 

Εγώ όμως θυμώνω πιο πολύ με εμάς τους απλούς, τους καθημερινούς ανθρώπους. Που δεν είμαστε στη βουλή, που δεν είμαστε εκλεγμένοι. Μα γιατί κάνουμε έτσι; Έχουμε βαλθεί να φάμε ο ένας τον άλλον.

Είχε δίκιο ο φίλος Βαγγέλης και θα σας εξηγήσω το γιατί...

Ο φίλος μου αυτός που συζητάμε τόση ώρα ψάχνει το τελευταίο διάστημα  δουλειά, δουλεία ότι να είναι και όπου να είναι. Χτύπησε πόρτες, έμεινε με λίγα χρήματα, παρακάλεσε,  μα δουλειά δε βρήκε.

Το παράπονο του όμως ήταν το γεγονός ότι πήγε να δουλέψει σε μια πιτσαρία σαν ντελιβεράς ή καλύτερα σαν το ευγενικό παιδί με το χαμόγελο στη βροχή που σας φέρνει την πίτσα σας και ρωτάει καμιά φορά πόσο είναι το σκορ του  αγώνα. 

Πίστευε θα την πάρει τη δουλειά. Και γιατί όχι έλεγε. Τι μου λείπει σκεπτόταν.  Εκείνοι ζητούσαν κι εκείνος είχε την εμπειρία από παλιά. Ήξερε την πόλη και τις οδούς απ’ έξω.

Αμ δε. Οι εποχές άλλαξαν και η πιτσαρία για να προσλάβει άτομο σε αυτή τη θέση ζητάει ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ. "Θέλουμε ένα βιογραφικό σου" του είπαν.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ  φίλοι μου. 

Γιατί είναι διαφορετικά να σου φέρνει την πίτσα ή τις πίτες γύρο το παιδί με πτυχίο Ιατρικής, Οικονομικού, Νομικής και πολλών άλλων σχολών και διαφορετικά το παιδί με απολυτήριο Λυκείου.

Διαφορετικά οδηγάει το μηχανάκι κάποιος που έχει ECDL και διαφορετικά κάποιος που δεν έχει. Και οι ξένες γλώσσες; Βεβαίως  αλλιώς  να ξέρεις μία ξένη γλώσσα, αλλιώς  δύο κι άλλιως καμία. Μπορεί να σου τύχουν πολλοί Γερμανοί, Άγγλοι ή Γάλλοι στο σπίτι που θα πας…

Για γέλια είναι. Πακιστανός μπορεί να σου τύχει. Αφγανός ίσως αλλά γι αυτό σσσς…. Ούτε κουβέντα σε αυτή τη χώρα.

Θα μπορούσα να γράψω και να κάνω πολλούς συνειρμούς αλλά επειδή μου ήρθε μια φράση – ατάκα πολύ γνωστή σε όλους θα κλείσω με αυτή:

«Ωρε που πάμε; Που πάμε;
Μίλτος Γήτας (10/9/2011)

 Φιλία όπως λέμε;

Αναρωτιέμαι μερικές φορές πόσοι άνθρωποι περνάνε από τη ζωή μας!

Άνθρωποι που μας χαμογέλασαν, άνθρωποι που μας συγκίνησαν ή και μας στενοχώρησαν.Όλα για έναν ξεχωριστό λόγο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κι όλα δείχνουν ίδια μετά την απουσία τους, όμως πολλά έχουν αλλάξει. 

Σίγουρα μας έχουν επηρέασει και τους κουβαλάμε όλους μέσα στα μάτια μας, κάπου μέσα στη ψυχή μας μέχρι την στιγμή που θα γεράσουμε, μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνουμε. 

Λόγια που μας είπαν μας στενοχώρεσαν, γιατί ίσως να ήταν η αλήθεια. Λόγια ψεύτικα που μας έκαναν να κλάψουμε, όμως πάντα μετά από μια τέτοια εμπειρία με κάποιον καινούργιο άνθρωπο στη ζωή σου σε κάνουν να σκέφτεσαι διαφορετικά πριν αποκαλέσεις κάποιον ξανά «φίλο». 

Οι φιλίες σίγουρα αποτελούν ένα σημαντικό μέρος της ζωής μας . Είναι όμως γεγονός ότι η φιλία δεν είναι μια εύκολη ή απλή υπόθεση. Πότε είναι μια φιλία αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια “παρέα”, που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι;

Σε μια αληθινή φιλία, βρίσκομαι μαζί με τον άλλο άνθρωπο για να μοιραστούμε την ίδια τη ζωή, τις χαρές και τις λύπες της. Σε μια αληθινή φιλία υπάρχει ο αμοιβαίος σεβασμός. Ο καλύτερος φίλος θεωρητικά είναι αυτός που δε φοβάται να μας πει την αλήθεια, αν πιστεύει ότι σε κάτι έχουμε παρεκτραπεί. Είναι όμως παράλληλα έτοιμος να σεβαστεί τις επιλογές μας, έστω και αν διαφωνεί, χωρίς να φύγει από το πλευρό μας. Πράγμα σπάνιο βέβαια στις μέρες μας...

Σε αντίθεση, όταν μιλάμε για “σκέτη παρέα” τα κίνητρα είναι διαφορετικά. Συναντιόμαστε μόνο για να ευχαριστηθούμε με κάποια συγκεκριμένα πράγματα, που τυγχάνει να μας αρέσουν και των δύο.

Κοινά πράγματα. Κοινές γυναίκες. Κοινοί άντρες.Κοινά όλα. Κοινόβιο δηλαδή.

Σε τέτοιες σχέσεις γνωρίζουμε – κατά βάθος – ότι θα πρέπει να υπάρχουν όρια στο τι μπορούμε να μοιραστούμε με τον άλλο. Αλλά αλήθεια ποιος τελικά βάζει όρια σε αυτά τα μοιράσματα; Όταν πια ο ένας από τους δύο βαρεθεί τη συγκεκριμένη απόλαυση που τους ένωνε, ή αν προκύψει εν τω μεταξύ κάποια διαφωνία, η “φιλία” αυτή εξανεμίζεται.

Μερικές φορές χάνουμε από δίπλα μας κάποιο πρόσωπο που το θεωρούσαμε πολύ κοντινό μας και ρίχνουμε όλες τις ευθύνες  σ’ εκείνο, χωρίς να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να δούμε ότι μπορεί να φταίξαμε κι εμείς. Θέλουμε να είμαστε όλοι μας το κέντρο μιας παρέας και έχοντας στόχο μόνο αυτό χάνουμε όλες τις καλές στιγμές… χάνουμε στο τέλος και τους ανθρώπους. 

Το «κέντρο» πάντα είναι πιο στενάχωρο από την περιφέρεια του!  
  

Μίλτος Γήτας (3/9/2011)
 
Το χρονικό ενός «τραγικού» ρεπορτάζ

Χθες το βράδυ η δημοσιογραφική μου ιδιότητα με έφερε κοντά σε ένα τραγικό και πολύ μεγάλο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην περιφερειακή Ιωαννίνων. Ένα ατύχημα που είχε απολογισμό μια νεκρή γυναίκα, η οποία ξεψύχησε κυριολεκτικά πάνω στην άσφαλτο, ένα παιδί σοβαρά τραυματισμένο κι άλλους πέντε πιο ελαφρά τραυματισμένους.  

Η σύγκρουση ήταν τόσο δυνατή που οι μηχανές από τα δύο επιβατικά αυτοκίνητα εκτοξεύτηκαν πολλά μέτρα μακριά και οι φωτογραφίες, που αρκετά ταραγμένος τράβηξα, μαρτυρούν πως λίγα λεπτά πριν φθάσω είχε γίνει πράγματι κάτι πολύ άσχημο σε αυτό το σημείο του δρόμου.

Ας τα πάρω όμως από την αρχή.

Ήταν λίγο μετά τις 9 το βράδυ όταν σειρήνες από 2-3 ασθενοφόρα και περιπολικά τάραξαν τους σχετικά ήσυχους δρόμους της πόλης.

Τάραξαν κι εμένα. 

Στην αρχή δεν είχα σαφή εικόνα και το μυαλό μου πήγε στην πυροσβεστική και στις φωτιές που καίνε τις τελευταίες ώρες σε όλη την χώρα. Σκέφτηκα πως θα έχουμε ίσως κάποια φωτιά στην περιοχή μας. Εξάλλου οι μνήμες από τις τελευταίες φωτιές είναι ζωντανές ακόμη στο μυαλό μου.

Αμέσως κάλεσα την πυροσβεστική για να μπορέσω να ενημερωθώ. Εκείνοι πολλοί ευγενικά με ενημέρωσαν πως δεν υπάρχει κάποιο νέο μέτωπο ή κάποια κλήση για πυρκαγιά. Στην αρχή χάρηκα. Έκλεισα το τηλέφωνο κι επέστρεψα στον υπολογιστή μου. Χάθηκα για λίγα λεπτά και πάλι στο ίντερνετ. 

Μέσα μου όμως το διαισθάνθηκα. Κάτι κακό θα έχει γίνει ξανασκέφτηκα. Κι αν δεν είναι φωτιά τότε θα είναι κάποιο σοβαρό δυστύχημα είπα και πριν ολοκληρωθεί αυτή η σκέψη χτυπάει το κινητό μου τηλέφωνο.

Η άλλη φωνή στη γραμμή με ενημερώνει πως η περιφερειακή οδός έχει κλείσει.

«Δεν κινείται κανένα αυτοκίνητο. Μάλλον έγινε μεγάλο δυστύχημα φίλε. Υπάρχει νεκρός και παιδί τραυματισμένο» μου λέει και πριν προλάβω καλά-καλά να κλείσω έχω ήδη πεταχτεί έξω από το σπίτι.
ΌΧΙ δεν ήταν η ανάγκη να καλύψω το ρεπορτάζ αλλά στην είδηση για ένα παιδί τραυματισμένο κι άλλους-αρκετούς τραυματίες ένιωσα μέσα μου την ανάγκη να δηλώσω το παρών. Σαν εθελοντής, σαν άνθρωπος και μετά σαν δημοσιογράφος που θα πρέπει να  μεταφέρει άλλη μια δυσάρεστη είδηση στον υπόλοιπο κόσμο. Εξάλλου τα τελευταία χρόνια στη δουλειά μας όλο κάτι τέτοια συμβαίνουν, δυσάρεστα γεγονότα από κάθε οπτική γωνία. 

Δεν άργησα. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά ήμουν εκεί.

Οι πολλοί αστυνομικοί και πυροσβεστικοί φάροι μαρτυρούσαν έστω κι από απόσταση πως έχει γίνει κάτι σοβαρό. 

Έφθασα σχεδόν, παρκάρω κάπου πρόχειρα και πηδάω τις προστατευτικές μπάρες. Θραύσματα και μικρό-αντικείμενα παντού. 

«Πρόσεχε, που πατάς» μου λέει ένας αστυνομικός. 

«Άσε μας να κάνουμε τη δουλειά μας» συνεχίζει και το σέβομαι.

Έδειχναν όλοι τρακαρισμένοι και αγχωμένοι.

Βγάζω γρήγορα κάποιες φωτογραφίες. Από κοντά κι από μακριά.
Αυτά που έβλεπα με γυμνό μάτι δε μπόρεσα να τα φωτογραφίσω. Ίσως και να μην υπήρχε και λόγος. Ενημερώθηκα για τους τραυματίες, για το παιδάκι που έδειχνε στην αρχή καλά αλλά μετά είχε κι εκείνο σοβαρό πρόβλημα και φυσικά για τη νεκρή γυναίκα.

Ήταν τα πρώτα λεπτά. Κανείς δεν ήξερε λεπτομέρειες…

Γύρισα στο αυτοκίνητο μου. Η μουσική παίζει χαμηλόφωνα. Τόσο που με δυσκολία μπορώ να διακρίνω την φωνή της τραγουδίστριας.

Σκέφτομαι πως ατυχήματα πάντα γίνονταν και θα γίνονται. Σκέφτηκα πόσο πολύ με έχει εξοικειώσει η δουλειά που κάνω με τέτοια γεγονότα. Αλλά ποτέ δε θα εξοικειωθώ με τον θάνατο. Κανείς νομίζω δε μπορεί. 

Και πάντα μετά από ένα τέτοιο δυστύχημα όλοι λένε: «θα προσέχω πολύ στο δρόμο. Δε θα τρέχω». 

Κι εγώ φυσικά το λέω αλλά πόσες φορές θυμάμαι να βιάστηκα για ένα ραντεβού; 

Πόσες φορές οδήγησα εκνευρισμένος ή πολύ στενοχωρημένος; 

Πόσες φορές αναγκαστικά να κάνω αμυντική οδήγηση γιατί κάποιος άλλος μάλλον ήταν βιαστικός;

Δεν αξίζει. 

Αν βιαστείς τώρα ίσως δεν είσαι ποτέ στα μεγάλα ραντεβού της ζωής. 

 Ίσως ποτέ δεν μπορέσεις να δεις αυτά που για σένα θα είναι στην παρακάτω στροφή.

Κάπου εδώ θα βάλω τελεία. Tα γράφω για να τα διαβάζω κι εγώ μετά. Δε θέλω άλλο να σκεφτώ άσχημα πράγματα. 

Θα κλείσω με τους παρακάτω στίχους ελπίζοντας πως όλοι εκεί έξω θα είστε χαμογελαστοί και ξέγνοιαστοι.

 «…Σιγά-σιγά. μη βιάζεσαι ζωή. Φρόνιμα τώρα.
Τα θέλγητρά σου σπάταλα κι αν σκόρπιζες μπροστά μου,
εγώ σου ακριβοπλήρωσα τ' απατηλά σου δώρα,
μ' όλους, θαρρώ τους πόθους μου και μ' όλα τα όνειρά μου.»
(Μίνος Ζώτος)

Μίλτος Γήτας (27/8/2011)

Είναι φορές …

Είναι φορές που θέλουμε κάτι πολύ αλλά γυρίζουμε την πλάτη. 

Είναι φορές που τα πράγματα δεν πάνε πιο κάτω όσο κι αν εμείς προσπαθούμε.

Είναι φορές που θέλουμε κάτι να πούμε αλλά  βυθιζόμαστε στη σιωπή. Τότε τα βάζουμε με τον εαυτό μας και υποχωρούμε μπροστά στη ήττα.

Είναι φορές που θέλουμε να φωνάξουμε την αλήθεια αλλά λέμε ένα περιποιημένο ψέμα. 

Oι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι είναι πάντοτε προτιμότερο να λέμε την αλήθεια μεταξύ μας διότι αυτό μας βοηθά να διατηρούμε καλή σχέση με τον εαυτό μας αλλά και με τους γύρω μας.

Είναι γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι ψεύδονται επειδή δεν αισθάνονται ικανοί να φέρουν εις πέρας αυτό που τους ζητούν οι άλλοι αλλά μερικές φορές κι ο ίδιος τους ο εαυτός. Έτσι έχουμε μια κοινωνία γεμάτη υποκριτές, δειλούς και ψευτό-επαναστάτες.

Κι όσο ανεχόμαστε το ψέμα κι η αλήθεια απομακρύνεται τόσο τα διλλήματα γίνονται μεγαλύτερα:
Να πω την αλήθεια ή όχι;
Πόση δόση αλήθειας μπορεί να αντέξει ο απέναντί μου;
Και αν το ψέμα μου αποκαλυφθεί;

Κι από την άλλη κι εμείς παρότι θέλουμε να ξέρουμε την αλήθεια, δεν είμαστε πάντοτε διατεθειμένοι να την πούμε.

Είναι φορές που λέγοντας ένα ψέμα διορθώνουμε το πρόβλημα. Κι άλλες φορές το κάνουμε μεγαλύτερο. Είναι φορές που και εμείς οι ίδιοι θέλουμε να ακούσουμε ένα «όμορφο» ψέμα κι άλλες προτιμάμε την αλήθεια κι ας πληγωθούμε.

Συχνά κι η ίδια η κοινωνία μας κάνει υποκριτές, διότι τα μοντέλα επιτυχίας που προτείνει είναι εξαιρετικά υποκριτικά και βασίζονται κυρίως στον πλούτο και στη λαμπερή εικόνα.

Έτσι αναγκαζόμαστε να γίνουμε υποκριτές και να λέμε ψέματα για να κρύψουμε τις φυσιολογικές αποτυχίες μας, πλάθοντας την τέλεια εικόνα για τον εαυτό μας. Κι όταν αυτή η εικόνα γκρεμιστεί αισθανόμαστε ένα «μηδενικό». Ζωές κενές.

Και μεταξύ των δύο φύλων. Ψέμα και υποκρισία. Να δείξουμε κάτι που δεν είμαστε για να έχουμε τον ερωτικό σύντροφο που θέλουμε. Κι εκείνος; Άραγε μας λέει την αλήθεια; Ψεύτικες ζωές σε αληθινό σκηνικό. Κι έτσι κυλάνε τα χρόνια. 

Είναι φορές που η αλήθεια  μοιάζει ψέμα και το ψέμα αλήθεια.

Είναι φορές που δε πιστεύω κανέναν κι άλλες που ο ψεύτης είμαι εγώ.

Κι άλλες που λέω την αλήθεια και κανείς δεν την πιστεύει…

Υ.Γ. Ορισμός της αλήθειας από το λεξικό: «συμφωνία με γεγονότα ή πραγματικότητα, μια δήλωση που αποδεικνύεται ότι είναι ή γίνεται αποδεκτή ως αληθινή, πραγματικότητα ή ακρίβεια». 
Μίλτος Γήτας (20/8/2011)


   Σκόρπιες σκέψεις φεγγαρολουσμένες

Το φεγγάρι δεν είναι ολόκληρο. Δεν έχει πανσέληνο απόψε αλλά αύριο. Νιώθω όμως ήδη να με έχει επηρεάσει.

Γυρνώντας σπίτι περπατώντας σκυμμένος σε ένα σκοτεινό σοκάκι αντιλήφθηκα πόσο γρήγορα έχει περάσει ο καιρός... φθάνει πάλι 15 Αύγουστος. Τι κι αν τα προβλήματα μας έχουν περικυκλώσει; Τι κι αν η χρονιά ήταν από τις πιο δύσκολες για όλους και φυσικά για την «κουρελιασμένη» πλέον χώρα μας; Ο χρόνος κυλάει χωρίς κανένα εμπόδιο στο δρόμο του. 

Να ‘μαι λοιπόν εδώ, λίγη ώρα πριν κάνω κι εγώ ολιγοήμερες διακοπές, να γράφω. Ένα όμως άξιζε ν’ αναρωτηθώ, που δεν αναρωτήθηκα. Είμαι έτοιμος να γράψω για όσα πραγματικά σκέφτομαι αυτή την ώρα; Μάλλον όχι. Κινούμαι άναρχα. Χωρίς συνοχή. Δεν γράφω ποιήματα μα σκόρπιες λέξεις. Ίσως στον επίλογο βγει κάτι αξιόλογο. Ένα συμπέρασμα.

Κανένα αστέρι δεν είδα να πέφτει απόψε. Περσείδες και βλακείες. Ποτέ δε στήριξα τις ευχές μου στα αστέρια. Κι αν το αστέρι που πέσει θαφτεί κάπου βαθιά; Θα θαφτεί μαζί του και η ευχή μου;

Αναρωτιέμαι κάποιες φορές γιατί γίνονται κάποια πράγματα; Άσχημα κατά το πλείστον. Και απαντώ. Για ν’ αλλάξω. Για να αλλάξουμε όλοι.

Ν’ ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια μας και να δούμε  την υποτιθέμενη ζωή μας.

Για να βρούμε τη δύναμη να την κοιτάξουμε τη ζωή μας στα μάτια και να πούμε στον εαυτό μας την αλήθεια... χωρίς φόβο και πάθος. 

Γιατί πάντα, τα πιο μεγάλα ψέματα, τα λέμε στον εαυτό μας. Εγώ μια εποχή νομίζω έλεγα πολλά. Εσείς;

Άραγε δεν έχετε πει ποτέ: «Είμαι ευτυχισμένος, κάνω αυτό που θέλω...». Είστε όμως;

Την αλήθεια, τελικά όλοι μέσα μας την έχουμε, αλλά έχουμε μάθει να την κρύβουμε πολύ καλά.  Από όλους. Κι από εμάς φυσικά. Χρειάζεται δύναμη η αλήθεια.

Αυτή τη δύναμη πρέπει να βρούμε. Να την αναζητήσουμε μέσα μας και να γυρίσουμε και να την κοιτάξουμε στα μάτια. Χωρίς δάκρυα και υπαινιγμούς.

Είναι δύσκολο, πονάει, μα τελικά αξίζει. Γιατί, τι είναι αυτό που όλοι μας αναζητούμε; Η ευτυχία. Κι αν δεν σταματήσεις να συμβιβάζεσαι με τη μετριότητα της ζωή σου, δε θα γίνεις ποτέ πραγματικά ευτυχισμένος. 

Και τι είναι μετριότητα; 
Ν’ αγαπάς κάποιον και να μην  το ‘χεις πει ποτέ. Να φοβάσαι και να μη το παραδέχεσαι. Να δακρύζεις και να μη θες να σε δούνε. Να ρίχνεις το καράβι στα βράχια και να μη πετάς σωσίβια.Όχι λοιπόν άλλη μετριότητα στη ζωή μας,

Την αλήθεια κι ας πονάει. 
Κι όπως έλεγε και ένας πολύ δικός μου άνθρωπος που πρόσφατα "έφυγε":
"Αισιοδοξία".

Καλό τριήμερο και προσοχή στους δρόμους...
Μίλτος Γήτας (13/8/2011)


Λίγα λόγια για την «ξεχασμένη» σκυταλοδρομία των «12»

Tώρα που ξεσάλωσαν όλοι οι Έλληνες αναγνώστες για το βιβλίο μυστηρίου που γράφτηκε σε συνεργασία Άγγλων και Αμερικανών δημιουργών. 

Τώρα που γράφουν, σχολιάζουν και επαινούν οι πάντες για το "No rest for the dead" δηλώνοντας με χαρά ότι "Συμβαίνει για πρώτη φορά" στα χρονικά. 

Τώρα νομίζω πως ήρθε η στιγμή να γράψω κι εγώ δύο λόγια για ένα βιβλίο πολύ δικό μου. 

Όχι λόγια απογοήτευσης. 

Όχι λόγια συγκίνησης.

Αλλά λόγια που βγαίνουν με λίγο παράπονο. 

Χαρμολύπη λοιπόν για ένα βιβλίο που μου χάρισε… είπα «μου»; Συγνώμη, «μας» χάρισε μοναδικές στιγμές το καλοκαίρι του 2009. Μια ιστορία που μοιράστηκα με άλλους έντεκα ανθρώπους.  Σαν τώρα θυμάμαι τον εαυτό μου στην παραλία με ένα laptop να γράφει, να διορθώνει, να πλάθει προσωπικότητες και ζωές και να χαίρεται σαν μικρό παιδί κάθε φορά που η ιστορία εξελίσσονταν και φθάναμε ένα βήμα πριν την έκδοση.

Πόσο ανάγκη είχα τότε από ένα όνειρο; Από έναν μύθο; Αλλά καλύτερα να μη κοιτάζω πίσω στην δική μου ζωή αλλά μοναχά στη ζωή του βιβλίου που δημιουργήσαμε.

Η συγγραφή δε λέω είχε τις δυσκολίες. Δεν ήμασταν και λίγοι. Και ο Δημήτρης Κωνσταντάρας εκεί. Να με καθοδηγεί. Να με μαλώνει. Να μου δείχνει εμπιστοσύνη κι εγώ να αγχώνομαι πιο πολύ. Ωραίος τύπος ο Κωνσταντάρας (ας με συγχωρέσει που δεν έβαλα το κύριος, είναι που τον αγαπώ). Ντόμπρος. Φωνακλάς, τελειομανής και πάνω από όλα «άνθρωπος». Ας μην τον γουστάρουν όλοι. Εμένα με τιμάει με την εμπιστοσύνη του και με την φιλία του κι αυτό μου φθάνει.

Και τα άλλα παιδιά ήταν μοναδικά. Διαφορετικά μεταξύ τους αλλά ευγενικά παιδιά. Με όνειρα. Με ήθος. Με όμορφες ιδέες. Και φυσικά δε μπορώ να ξεχάσω τον Βαγγέλη. Ο λόγος; Γιατί αυτό το παιδί έβλεπε καλύτερα κι από εμάς… έβλεπε κατευθείαν μέσα στις ψυχές μας. Ήταν τελικά τα μάτια όλων μας.

Το βιβλίο γράφτηκε λοιπόν. Οι ιστορίες του είχαν ειπωθεί και περίμεναν τους αναγνώστες να τις διαβάσουν. Ο εκδότης συμφώνησε και το βιβλίο σε λίγο καιρό θα ήταν στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Μεγάλη η χαρά όλων μας. Είχαμε πονέσει γι αυτό το βιβλίο, είχαμε δακρύσει, είχαμε ιδρώσει και σίγουρα είχαμε σπαταλήσει πολλές προσωπικές στιγμές. Αλλά έτσι είναι. Δεν ξέρω αν οι άλλοι το μετάνιωσαν αλλά εγώ κι αυτά τα χάρηκα!

Τέσσερις παρουσιάσεις. Γιάννενα, Πάτρα, Αθήνα και Βόλος. Στις περισσότερες ο κόσμος έδωσε το παρών έντονα. Με όμορφα σχόλια και αγάπη. Χειροκρότησε και τους «12» στη σκηνή. Αγόρασε και βιβλία. Εντάξει δεν ήταν και το ζητούμενο αυτό.

Και κάπου εκεί το όνειρο έσβησε. Ναι ναι τόσο νωρίς. Δεν έχω άλλα να σας διηγηθώ. Το «12» πολύ γρήγορα πέρασε στην ιστορία. Χωρίς να συμβεί κάτι άλλο. Θα μου πείτε τι περίμενες; Βραβείο; Τα φώτα στραμμένα πάνω μας; Πωλήσεις; 

Θα σας απαντήσω ΟΧΙ. Αλλά περίμενα να μην έχει ημερομηνία λήξης όλο αυτό που τότε ζούσα. Έγραψα ένα βιβλίο και περίμενα η ζωή του να είναι «αιώνια». Να μην κατέβει από τα ράφια. Να παραμείνει στις βιτρίνες. Να το ξεφυλλίζουν οι αναγνώστες. Να κάνουμε κι άλλες παρουσιάσεις σε πόλεις. Όχι για μένα αλλά γι’ αυτή τη ριμάδα τη χαρά της δημιουργίας. Για το γεγονός ότι ναι κάναμε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει (τουλάχιστον με αυτή την μορφή). 

Αφού λοιπόν το «12»  που κάποιοι Έλληνες συγγραφείς έγραψαν, σε συνεργασία, είχε αφήσει τότε όλους περίπου αδιάφορους νομίζω πως έπρεπε μέσα από αυτή την αφορμή να πω όλα αυτά που είχα στη ψυχή μου.

Όταν γράφαμε εμείς οι δώδεκα  κάποιοι μας αγνοούσαν... όταν παρουσιάσαμε ένα τόσο όμορφο βιβλίο σαν το "12'' όλοι το "έθαψαν". 

Τώρα όλοι δείχνουν ενθουσιασμένοι, τώρα όλοι "γουστάρουν" να αγοράσουν και να θαυμάσουν το εγχείρημα των ξένων συγγραφέων.

Όχι κύριοι δεν είναι παγκόσμια πρωτοτυπία... 

Κάποτε το έκαναν κάποιοι Έλληνες, νέοι συγγραφείς στην Ελλάδα που γκρεμίζονταν από ιδανικά και όνειρα. 

Ευχαριστώ λοιπόν  που όλοι εσείς οι αναγνώστες των βιβλίων μου, θυμίζετε τι δεν πρέπει να ξεχνάω... το πάθος της ψυχής μου.

Μίλτος Γήτας (6/8/2011)